A Pasturella - Mariella Clementi

Mariella Clementi ci conta a storia di Lellena, famosa par avè vistu parechji volti apparisce à Verghjine Maria in Campitellu.

  

  

A PASTURELLA

 

1

   

U 27 di lugliu di u 1928

 

            Infine, sò in pace. Stu gattivu male m’hà runzicata abbastanza. Tutte ste suffrenze per ghjunghje infine quì. Vi ringraziu tantu, Signore.

 

            Hè quì a mo piazza. Aghju fattu u mo tempu nant’à a terra è avà sò quì in u regnu di i celi, à cantu à Mamma Maria chì m’hà visitata tantu spessu in paese. A vecu chì m’aspetta, e bracce stese, aureulata d’amore. E rosule bianche formanu un tappettu sottu a i so pedi delicati. A so longa roba bianca immaculata si confonde cù stu alu etereu di nebbia chì a circonde. Vecu tanti lumi ma ùn ci sò lumi più belli chì stu sguardu d’amore. Tutte e suffrenze nant’à a terra sò dimenticate. L’amore guarisce di tuttu.

 

            Vecu sempre u mo corpu nant’a stu lettu d’ospidale. Mariuccia m’hà chjosu l’ochji. Ùn sò più chè pella è osse. A mo anima, u mo core sò ormai quì.

 

            Ô Santa Vergine Maria, aghju u core prontu à schiattà d’amore è di benestà. Quì hè a mo piazza. Quì sò ind’è mè. Quì, sò in casa meia. Mi sentu vulà versu à voi chì m’avete scelta in stu paesucciu.

 

            Tutti i guai, tutti i scherni, ùn mi ne ricordu più. Accogliami ind’è to bracce d’amore, ô Mà !

 

            L’aria hè dolce è ù ricunnoscu stu prufume di fiori. U sintia spessu, annunziendu a vostra visita.

 

            Sò in pace, quì, vicin’à voi.

  

2

 

            Cum’e tutt’e matine, Francesca s’era arrizzata avanti u ghjornu. St’ultime notte ùn l’ariescia à dorme. U so corpu era duru cum’una petra. Da quì à pocu, se Diu vulia, ci serà una criatura di più ind’e a famiglia. Cunniscia u so corpu, sapia chì era per stu pocu tempu a nascita.

 

            Facia freddu è umidu. Oghje, ghjornu di i Santi, vulia andà nant’à a tomba di i parenti di Francescu, u so maritu, avanti chì i zitelli ùn sì sviglionu. Finia di mette e legne ind’e u fucone chì u so maritu era arrittu anch’ellu. Era un omu pietosu, avaru di parolle ma cù un core cusì immensu. Hè cosa li avia piaciutu quandu si sò incuntrati parechji anni fà.

 

A mamma di Francescu era male, una gattiva tossa. Ella, aiutava u so babbu qual’era duttore è chì fù chjamatu per pruvà à salvà sta frala dunnetta, tutta di negru vistita.

 

E medicine eranu poche, tandu. Dopu avè esaminatu a povera donna, u duttore dumandò qualchè sanguetta per suchjà u gattivu sangue. U maritu, ansiosu, dumandò à u so figliolu Francescu di andà à circà ne à a pozza. U duttore Lorenzi dumandò à a so figliola Francesca, d’andà cù Francescu,  ch’ella sapia quale sceglie.

 

Eccu, hè cusì chì Francescu è Francesca si ne sò andati tramindui versu a pozza. Fù cum’è una fulminata trà i dui giovani. Troppu timichi per parlassi, sò riturnati à a casa, senza una parolla, ma lampendusi sguardi per sottu, e guance rosule di subugliu.

 

U duttore avia digià appiccicatu vintose nant’a u spinu di a malata. Senza sperenza, anu messu sei sanguette, ma in u soffiu, a povera donna era passata di là.

 

Francescu, l’ochji pieni di lacrime, guardava u so babbu chì piinghjia è s’era lampatu à mezu à u lettu nant’à u corpu digià tepidu di a so moglie. Francesca ùn sapia cume fà. Hà postu a so manu nant’u bracciu di Francescu. Ancu se ùn era nè u mumentu nè u locu, hà risintitu una dolce fulminata ind’e i ditti è tremiti ind’e u so corpu sanu. U sguardu chì si sò scambiati valia tutte e parolle di u mondu.

 

Si spusonu di ghjugnu di l’annu dopu. Francescu era un omu bonu, attenziunosu, cù poche parolle ma sempre ghjuste. Francesca u curava cum’è u latte nant’u focu.

 

Si sò installati in a casuccia di u babbu di Francescu, in Campitellu, in u paisolu di Panicale, induv’è eranu pastori. Avianu una bella banda di pecure. Subitu dopu u matrimoniu, u babbu hà purtatu e so pecure à pasce in muntagna. L’altri anni, Francescu accumpagnava u so babbu, ma quist’annu si ne fermò in casa cù a so nuvella sposa. Francesca filava a lana, cusgia, passava tempu ind’è l’ortu è à curà e galline è Francescu riparava e servende. Tagliava legne di castagnu per fà nuvelli picchetti.

 

Una sera, mittendusi à tavula per manghjà, c’eranu duie calzettucce ind’e u so piattu. Alzò l’ochji, Francesca era tutta emozionata. Hà fattu di sì cù u so capu. Francescu scemu di felicità, s’hè alzatu, hà chjappu Francesca ind’è so bracce è l’hà fatta girà per l’aria. Era leggera cum’è una piuma. Rimarcò quantunque chì a so taglia cusì fine s’era appenuccia addensata. S’hè messu in ghjinochji è hà basgiatu u corpu di a so moglie chì accogliava u so primu cininu.

 

L’estate era callu, ma Francesca cuntinuava à occupassi di a casa è di l’ortu cù u so maritu. Eramu digià di settembre. Dopu a Luna piena di e streghe, à fin di mese, u  babbu duvia rifalà cù e pecure per l’inguernu.

 

E pecure sò ghjunte cù Matteu, u vicinu, ma micca u babbu ch’avianu trovu mortu nant’à una pancula davant’à u stazzu.

 

U dulore affligiò Francescu. Sì truvia orfanu, ma ancu di grazia ch’ellu avia à Francesca è stu bambinu à nasce per u veranu.

 

L’omi purtonu u corpu di u vechju pastore in chjesa. U vighjonu a notte sana avanti chì u prete Bonifaci ù benedisca. Anu messu a cascia fatta di quattru pezzi di castagnu, à cantu à quella di a so moglie.

 

Principiu di aprile, Francesca perturi di una femina, Mariuccia, cum’è a mamma di Francescu per via di quale s’eranu incuntrati. L’annu dopu, nascì Ghjan’Battì. Fù una bella famiglia di ottu figlioli ch’ebbinu Francescu è Francesca.

 

Sta matina, cum’è tutt’i santi ghjorni, ci vulia à munghje e pecure è fà i frumagli. Vulia ancu fà coce e panette di i Santi. Fora, era cutratu. U freddu murzicò Francesca à traversu à u so sciallu di lana. Li tucava à spicciassi per andà à pulì torna à pena a tomba. C’era tantu travagliu in più di i cinini à occupassi. I solli, ùn cì n’era chè pochi è micca. Ma campavanu felici. Francesca sintì u so capu cum’è strintu in un morsu. Nant’à u chjassu di ritornu,  si signò l’ochju sola. Si messe à piove fine è subitu fubbe incrusciata fin’à l’osse. Accelerò u passu per ghjunghje in casa à caccià sti panni bagnati è scallassi à u fucone. Corse à picculi passi ; l’erba bagnata era sculisciante è fece attenzione à ùn cascà. U caminu chì facia in deci minuti l’altri ghjorni, oghje li pigliò u doppiu.

Ghjunta in casa, cacciò i so vestiti trosci è u so mandile. Disfeci a so longa capillera per fà la siccà à u fucone.

 

Ghjan’Battì s’arrizzò u primu, scarzu cum’è sempre, sfriginendusi l’ochji è cum’è à a so abitudine, i capelli incirliti. Francesca sintì u so core stringhjesi di tantu amore. Ùn ebbe mai pensatu di pudè risente tantu amore è tene tantu cari à i so figlioli, tantu unu chè l’altru.

 

Videndu u so figliolu, si scurdò di a so pena in capu, di i so capelli bagnati. Cù una fulata di tenerezza immensa, ù pigliò ind’e so bracce per basgià lu cusì forte à stufà lu. U zitellucciu si dibattì per affrancassi di a strinta amorosa di a so mamma. I so mughji discitonu a so surella è a ghjurnata principiò per tutta a famiglia, in a gioia è e rise. Si sintia tantu amore trà di elli.

 

Francesca avia messu l’acqua à scallà per lavà li dopu u so latte cù un pezzu di pane per omu. Fora piuvia à rivoccu avà. Mascinalmente, recitò una preghera amparata da a so mamma, mentre chì mettia un panucciu di San Rocchu davant’à a finestra, guardendu i lampi incende u celu culore di carbone :

 

San Piuvì, San Piuvì

San Ghjiseppu si mette à dormì

Nant’e bracce di u nostru Signore

Stance l’acqua è luce sole.

 

            A pena in capu divense lancinante. Sintì chì a frebba cuminciava à cullà. Tutt’a santa ghjurnata, u so corpu ebbi callu è freddu à listessu tempu. Ogni tantu, trimava. Recitava u paternostru, preghendu tutti i Santi chì si festighjavanu oghje. Ghjunt’à a sera, ùn tense più nant’e so gambe. Francescu a pigliò à collu è a purtò in lettu. Fubbi in un statu secondu per via di a frebba. Bagnò u so visu infiaratu è li mettò u stracciu frescu nant’u fronte. Riturnò à occupassi di i cinini. Avia u penseru per a so moglie è a criatura à vene. Francescu riturnò à vede la cù un piattu di brodu, ma ùn pobbe piglià chè duie cuchjare solu è a lasciò ripusassi dopu.

 

            A mumentu datu, a finestra s’aprì d’un colpu di ventu. A candella si spensì. A notte era inchjarita da i lampi ch’inzeccavanu u celu. Francesca vidì tandu una vechjetta vistita di vechji panni, cù un mandile biancu in capu, affaccassi à a finestra è li disse : « ai pregatu abbastanza, sì malata, arriposa ti ma avanti, ti tocca à dì sta preghera :

Fiat volontas tua ;

Benedictus fructus ventris tuis nobis »

A u lampu seguente avia smaritu. Francesca si dumandò s’ella avia sunniatu o se a frebba a facia delirà : ùn li paria di avè vistu à Sant’Anna, a mamma di a Vergine Maria ? Avia digià vistu u so ritrattu in u libru di messa di u prete. Tutt’a notte recitò a preghera. Ùn capia micca cosa vulianu dì ste parolle, ma si sò imprutate prufundamente in u so spiritu.

 

            U lindumane, si alzò cum’è se nunda fussi. Vacò à e so occupazione, curendusi di i zitelli, e galline, e pecure è a casa. U travagliu ùn mancava.

 

            U 29 di nuvembre di u 1884, s’arrizzò cum’è sempre avanti u ghjornu. U so corpu era falatu ind’e a notte. Li sentianu e rene. L’ossacone era cum’è blucatu, ùn l’ariescia à corre. Chjamò à Francescu per dì li chì avanti a sera avia da perturì, di stassi vicinu à a casa è di chjamà a so zia Maria per aiutà la.

 

            Era una femina, chjuculetta è delicata. Fù chjamata Maddalena.

   

 

3

 

            Maddalena era una criatura delicata, i capelli fini negru fume, una pella arrusulata è una bocca chì paria un bucciu di rosula. Ùn si sentia mai, mancu per sughje. Fù battizata da u sgiò curà Bonifaci u 14 di decembre ; u so cumpare fù u ziu Michelanghjulu Graziani è a so cummare a Vevula Casanova, a vicina.

 

            Sta criatura era un regalu di u celu tantu chì era discreta, sempre u surrisu nant’e labbre. Per a messa di Natale, eranu tutti in chjesa. I parenti eranu assai pietosi è chjesulani. Maddalena apria quell’ochji cum’è s’ella capia induv’eranu è cosa u prete cuntava mentre chì Mariuccia è Ghjan’Battì s’eranu addurmintati nant’à u banculu di a chjesa Santu Petru di Campitellu,  cù sempre i vestiti di anghjuli cù e so ale,  chì avianu participatu à u presepiu vivu. À l’artera, u prete Bonifaci cuntinuava à salmighjà. Maddalena, ochji gran’aperti è arechje intrechjite paria intende tuttu, tantu chì paria cattivata per u discorsu di u sant’omu.

 

            Più l’anni passavanu, più si sentia a so attrazzione per e cose pietose. A so zia Maria, a surella di u so caccaru paternu era una persona assai devota anch’ella. Maddalena ùn sapia nancu parlà chì li amparò l’Ave Maria.

 

            Un ghjornu chì a so mamma Francesca suffria d’una rabbia di denti è chì era in lettu, Maddalena ebbi una frebba impurtante è tussò assai. A so mamma dumandò à a so figliola primaiona di dà à a so surelluccia un sciroppu per a tossa. Mariuccia, alta di i so ott’anni si sbagliò di buttiglia è li dò un cuchjaru di acidu nitricu, medicamentu utilizatu da a so mamma per fà passà a pena di denti.

 

            A tempu betu, Maddalena cascò cum’è morta sticchita è stò in stu statu per quattru ghjorni. Tutt’a famiglia piinghjia è prigava in giru di u corpu chì paria senza vita di a zitelletta di quattr’anni. U so caccaru maternu, u Duttore Lorenzi, li fece unipoche lavature di u stomacu. Dopu quattru ghjorni, si svegliò pocu à pocu.

 

            A so bocca fù tutta brusgiata da l’acidu. Un era più chè una piaga sanguinulente è unu à unu i so denti casconu. Maddalena, chì tutt’a famiglia chjamava cù tanta tenerezza Lellena, intrì da stu mumentu in quale serà a so vita, una vita di patimentu, una vita di martiria, sempre à soffre, cum’è per spià alcune colpe.

 

            È purtantu, più criscia è più criscia a so pietà. Mentre chì fù malata, a so zia, a so cummare è una vicina li messenu ogni una, un parternostru trà di e so manuccie. U primu era u paternostru di i dodeci apostuli, u secondu quellu di l’Immaculata Cuncezzione è u terzu, un paternostru più ordinariu di a Santissima Vergine Maria.

 

            A so divuzione andava crescente ; ammirava a so zia Maria, à tal puntu chì à nov’anni, dumandò à a so mamma s’ella pudia dighjunà cum’è a so zia à listess’età. Mamma li permesse è cusì cumminciò à fà penitenza duie volte a semana, u mercuri è u sabbatu.

 

            Era sempre una zitella faciule, ubbidiente è divota. Aiutava à a so mamma per a pulizia, andava à racoglie e legne per u fucone, à purtà u sumere à u mulinu, assai luntanu da a casa. Un ghjornu, nant’à u chjassu per Acendi-Pipa, u sumere era carcu di granu à macinà à u mulinu. Grisgiu, u sumere, sguilò nant’à e petre di u chjassu è a sumerata cascò. Ùn c’era un fiatu per aiutà a povera zitella à rimette u carcu nant’a l’imbastiu di Grisgiu. Pruvò ma era troppu pisiu. Mentre chì battagliava, prigava è prigava, dumandendu l’aiutu di tutt’i santi di a creazione.

 

            U sole era digià altu nu celu. Un lampu tramezu à e petre attirò u so sguardu. S’avvicinò, era una medaglia lampicante. Cù un rispettu tamantu, a colse è si messe à prigà ardamente u so santu, a medaglia strinta nant’u core, supplichendu lu di aiutà la. Ùn avia nancu finitu a so supplica, chì pruvò à chjappà u saccu di granu in terra è senza pudè spiegassi la, riiscì à rimette a sumerata nant’a Grisgiu. Cuntentissima, Lellena arrivò à u mulinu senza avè di più imbrastacu.

 

            Di ritornu à u paesolu di Panicale, a zitella mustrò u so tesoru à tutti. A so zia Maria li spiigò chì era a medaglia di San Benedettu. In u so spiritu candidu, era una benedizione di più chì u celu li mandava.

 

            I tempi eranu duri è a famiglia ùn avia micca solli. Per cuntinuà à studià à a scola di u paese cù Mariuccia è Ghjan’Battì, li ci vulia un libru di lettura. Ma senza solli, i so parenti ùn lu pudianu cumprà. Lellena prigava per chì u celu li mandessi u libru. Un ghjornu, andendu à a scola, vidì una pezzetta di cinquanta centimi nant’a una muraglietta. Ci vidì un regalu divinu di più, in risposta à e so prighere. Fù l’unicu libru chì ebbe fin chè ùn andò più à a scola.

 

            Fù un strappacore per ella è una immensa dilusione per a maestra incantata per l’intelligenza è à docilità di à so eleva.  Ma u so babbu avia bisognu di u so aiutu per purtà e pecure à pasce. Francescu avia vindutu  un terrenu in Asco è fù pagatu cù sedici agnelli. Lellena i purteria à cantu à u fiume di Casalese, versu a funtana di Mondulu-Prete.

 

            Più ingrandava è più diventava pietosa. Prima, recitava i so trè paternostri è più andava è più riallungava a longa lista di prighere : sei Pater, Ave è Gloria in onore di l’Immaculata Cuncezzione. Pensava in u so cervellu innucente di zitelletta chè se tutt’i ghjorni recitava e so litanie, ùn manconu  mai di nunda, un pattu credulone trà di ella è a so fede.

            Omu a pudia truvà à mezu à e so pecure, prighendu in ghjinochji :

« Ô Benedetta Vergine Maria

Ghjuru di recità tutt’i ghjorni

Sei Pater, Ave è Gloria

In l’onore di a Vostra Immaculata Cuncezzione

È sette Pater, Ave è Gloria

In onore di a Nostra Signora di U Monte Carmel. »

S’ella si scurdava un ghjornu di fà la, u so anghjulu guardianu li ramintava, svegliendu la  ancu a notte. Durante u mese di maghju, mesu di Maria, u so fervore crescì ancu di più.

 

            Lellena ebbe una zitellina fatta di assai suffrenze fisiche. Dopu l’acidu, si brusgiò atrucemente un bracciu ; ebbe ancu un scirru à l’ilia chì Francesca aprì cù un rasoghju, cum’è l’ebbe fattu u Duttore Lorenzi, u so babbu.

 

            A zitella cuminciò à avè allucinazioni. Vidì u prete achjinuchjatu nant’à un nulu, l’ochji girati versu à a Vergine Maria. Una notte, li si paria chì u celu è a terra eranu in focu. Pensò chì tuttu u mondu vidia e listesse cose chè ella.

 

            Diperia sott’à l’ochji di i so parenti imputenti à impedì chì strusse è morse di debulezza. Allora, ella, li mustrava u so bracciu brusgiatu chì a facia soffre atrucemente. Avia bisognu di spià è vivia a so vita di martiria nant’à sta terra cum’è una missione divina.

 

 

4

 

U 26 di ghjugnu di u 1899

 

            Maddalena avia fattu a so prima cumuniò. Avia risintitu una gioia immensa à cumunicà è piglià l’ostia. Fù tuttu un ceremoniu à quale si preparò assai, u so primu passu in religione.

 

            Eranu ondeci ore quellu ghjornu è i zitelli surtianu da a scola. A so cugina Perpetua Lorenzi s’avvicinò è li dumandò s’ella vulia vene cù ella à racoglie duie legne per a so mamma chì duvia fà coce u so pane.

 

            Francesca ùn era tantu d’accunsentu perchè Lellena era assai debule, ma davanti à l’insistenza di a so figliola, a lasciò andà cù a so cugina.

 

            Facia un callu da more, ma Maddalena sintì una felicità ind’e u so core chì li dumandava di andà cù Perpetua, una gioia, una fulata chì ùn si pudia spiegà.

 

            Dopu à Casalese è sopra à un locu chjamatu Mondulu-Prete, e duie amiche parlonu di a felicità chì Lellena avia avutu à cumunicà è di e so aspirazione à fà si sora. Amparò ancu à Perpetua e prighere perch’ella pobbe fà ancu ella a so prima cumuniò. A zitelletta ùn sapia ne leghje ne scrive, ma avia sete di sapè è e vulia amparà.

 

            Caminendu per u chjassu, tandu, sintini una melodia tantu bella chì ùn si pò discrive, un coru celincu :

 

 

A voce di a ghjente divota

Canta senza fine a to felicità

Sì chjamata tutta bella

Ô Mamma di u redentore

Perchè a tacca originale

Mai ùn hà spurcatu u to core.

 

            E duie zitelle fubbenu sorprese di sente ste voce cusì belle è cusì pure, cusì cristalline chì parianu vene da Fornivecchio ; un locu era piattatu da un boscu di noci. Si messenu à corre versu u locu à vede è sente i cantadori. A tempu ghjunte, i canti si firmonu. Nant’un scogliu vidini una maravigliosa donna, vistita di biancu, u so capu cupertu di un velu turchinu chì li facia un mantellu, accircundata di raggi luminosi chì li furmavanu una curona. I so pedi nudi parianu gallighjà nant’un nulu. C’era un immensu splendore in giru di sta donna cusì bella, l’ochji girati versu u celu, e mane ghjunte in segnu di preghera.

 

            E duie zitellette casconu in ghjinochji traspurtate di gioia, d’emuzione è di sorpresa. « Ô Madonna Santissima ! Hè a Madonna ! » A stu mughju di i so cori, a donna i guardò cù un dolce surrisu. Avanzò a so manu per mostrà li un paternostru biancu è lampicante. Lellena è Perpetua capini chì a Madonna li dumandava di prigà.

 

            Maddalena cacciò u so paternostru di a so stacca è prestò quellu di l’Immaculata Cuncezzione à a so cugina chì ella, ùn avia nancu. Dopu un tempu chì sembrò pochi minuti di prighere à e cugine, a donna fece nant’à elle un grande segnu di croce, po cù u so dolce surrisu aprì e so mane versu u celu induv’è cullò.

 

E zitelle guardonu fin chè sparì in un puntu luminosu. Tandu, si resenu contu chì u sole s’era stracquatu dapoi assai tempu è chì era digià notte.

 

U paese è i parenti eranu  in affannu di ùn vede riturnà e zitelle. Si fecini rimpruverà per e so mamme. Lellena calò u capu è filò ind’e a so camara per recità u so rusariu senza ùn dì nunda à a so mamma di cosa vidini. Era in ghjinochji à u pede di u so lettu, i parternostri abbuglinati ind’e i diti quandu sintì a mamma di Perpetua, chì parlava di una voce forte cù a so mamma in cucina. Dumandava à Francesca à vede à Lellena chì Perpetua l’avia cuntatu avè vistu a Vergine Maria. Francesca fù stunata chì a so figliola ùn li ebbe dettu nunda. A chjamò è li dumandò s’ella era vera sta storia di apparizione.

 

Maddalena appruvò sempliciamente è dumandò perchè Perpetua era stata frustata. Francesca si messe à stride ch’eranu bugiarde è chì u paese sanu avia à pensà ch’eranu sceme traminduie. Lellena ùn rispundì micca, calò u capu è turnò in camara. Stridonu tantu chì u paese sanu i sintì.

 

Quandu u so babbu turnò in casa, a so mamma li cuntò a fola. Francescu chjamò a so figliola. A pigliò nant’à i so ghjinochji è li dumandò di cuntà li cosa s’era passatu. Maddalena cuntò tuttu : i canti, a Vergine, u splendore, e prighere, tuttu cù una voce emuziunata è affannata.

 

U babbu, cummossu, si messe à pienghje à u racontu di Maddalena. Francescu è Lellena casconu in ghjinochji à mezu à a cucina per prigà u paternostru. Li racuntò chì u locu induv’è vidì l’apparizione era quellu induv’è più chjuca avia ghjuratu di salmighjà i sei Pater, Ave è Gloria à a Nostra Signora di u Monte-Carmel è e quindeci decine di u rusariu, mentre chì pascinu l’agnelli.

 

Cuntò tuttu à Francescu, u ghjuramentu a manu versu u celu per ùn scurdassi mai, u so anghjulu guardianu, a so voluntà à esse sora è a cuntò ancu à a so cummare.

 

Una settimana dopu, sintì in u so core cum’è una chjama per turnà à Fornivecchio, nant’à quale scogliu  vidì a Vergine Maria. Dumandò à Perpetua di vene cù ella ma i so parenti li avianu pruibitu di turnacci. A so cummare accettò intusiasmata. Eccu e nostre duie pelegrine nant’à u caminu di Fornivecchio, stu 3 di lugliu di u 1899 per un bellu è callu dopumeziornu.

 

Ghjunte à u scogliu, si messenu in ghjinochji è prigonu. Guasi subitu, affaccò a Vergine, listessa à a settimana scorsa, cù a so roba bianca, u so velu turchinu drappatu di u capu à i pedi, un paternostru lucicante tramezu e mane. À a so cummare li sembrò vede una forma bianca ma a so visione fù menu precisa chì quella di Maddalena, ma fù tanta felice di avè spartutu què cù a so figliana.

 

Tardi, rintrinu à cuntà cosa vidini à u paese sanu. U lindumane dopumeziornu, unipochi paisani si resenu nant’à u locu di l’apparizione. Lellena, u core leggeru andò ancu ella in cumpagnia di a so amica Antoinette Graziani chì, subitu,  sintì brividi. Lellena dumandò à Tottona (u cugnome di Antoinette) cosa vidia per trimà cusi. Li rispose chì vidia una magnifica donna, tutta di biancu vistita, cù un mantellu di velu turchinu è una curona di rosule bianche. A vidia nant’à u grossu scogliu sopra u castagnu. A visione durò trè o quattru minuti. Lellena, ella, avia vistu ancu una grande chjesa. Davanti à sta chjesa, c’era un frate o un prete vistitu di biancu cù un longu paternostru negru à a cinta.

 

Dui ghjorni dopu, Lellena prigava nant’un scogliu sopra a stradella à cantu à quellu campu benedettu. C’eranu parechje persone è ancu u prete di Canavaghja tuttu emuziunatu. Si messenu tutti à salmighjà cù un immensu fervore. A Santissima Vergine affaccò à l’ochji di Lellena nant’a u scuglione di a fica, vistita di turchinu cù una cinta bianca, circundata d’una ghirlanda di rosule bianche. Tutt’a so persona era in un alu biancu luminosu.

 

Lellena fù meravigliata per sta visione. Li parse di pudè tuccà la s’ella stindia a manu. Tandu, parechje altre persone a pubbenu vede ancu elle. Dopu unipochi di « oh » è di « ah » di ammirazione, ùn si sintia più chè a ghjente aghjinuchjata prigà.

 

Tramezu à tutta sta populazione, c’eranu ancu unipochi increduli. Ùn vidianu nunda è ùn cridianu micca quelli chì vidianu. Tandu, s’attipponu nant’à quellu scogliu è pruvonu à piattà cosa l’altri cuntavanu chì viadianu. Ancu puru cù e so veste per mascà a Santissima apparizione, l’altri a vidianu listessu.

 

U 13 di lugliu, Lellena turnò à quellu campu cù a so mamma è unipoche persone di Panicale. Andonu per aspettà forse una apparizione in quellu locu chjamatu Mondulu-Prete, in faccia à u primu scogliu di u castagnu.

 

Eranu deci ore di a matina, a ghjurnata prumittia di esse calla. Andonu tutti in prucessiò, cantendu è prighendu. Cumincionu à recità u paternostru è à a quarta decina, a Vergine affaccò. Casconu tutti in ghjinochji, prighendu è piinghjendu.

 

Di ritornu à Panicale, ognunu cuntò cosa si passò. Cum’è sempre in tal situazione, c’eranu increduli. A colera grundava. Certa ghjente n’avia una techja di sente sempre parlà di cose tremende è incredibule. Certi ùn vulianu più sente parlà di tutte ste fughjichje, à tal puntu chì andonu ind’e u prete per dumandalli di lampà acqua benedetta nant’a visione. Lellena dumandò à u prete à fà la ella. Se veramente era un opera di u diavulu, a visione duvia sparisce, ma s’ella era a Santissima Vergine Maria chì si presentava davanti à i so ochji, l’apparizione firmaria.

 

Maddalena era digià cunvinta in u so core. Ella sapia.

 

Eccu li tutti in prucessiò u 18 di lugliu nant’a un pezzu di terrenu di l’altra parte di u fundale, à cantu, à l’umbria di una suara. Tutti inseme recitonu u rosariu. Sta volta, a Madonna affaccò nant’a una teppa chì facia pensà à u dossu di un sumere. Era vistita di biancu, cù una cinta turchina, aureulata di splendore, cum’è un sole.

 

Quandu Lellena disse chì a Madonna era quì, u prete cù altre ghjente li dumandò di asperginà la di acqua benedetta. Cù una manu tremante di emuzione, lampò à pena d’acqua benedetta di a buttiglietta. Ripitì e parolle dittate da u prete : « se vo venite da a parte di Diu, avvicinatevi ». À a prima goccia, a Vergine tutta surridente chjinò appena u capu è s’avanzò d’un passu.

 

U core di Maddalena era prontu à schiattà. Tandu, u velu di a Madonna sparì, rimpiazzatu per un diademu lampicante è a so roba divintò culore di oru. U spettaculu fù tantu bellu chì Lellena si messe à pienghje di felicità davant’à stu miraculu. A Vergine vidì a so grande emozione è per rassicurà la, li surrise torna avanti di sparì in un nulu di lume.

 

Tottona vidì ancu ella l’apparizione di a Santissima Vergine Maria. Salmighjò cù Lellena u paternostru è u populu sanu cantò u Diu vi salvi Regina.

 

Lellena fù di più in più in un statu secondu. Prigava, prigava è prigava notte è ghjornu. Tutta à e so prighere, si ne scurdia ancu di manghjà è di beie. Fermava in quellu santu campu a tempu avia finitu di travaglià è d’aiutà i so parenti, à guardà a Vergine recitendu paternostri nant’a paternostri.

 

U lindumane, Maddalena è Tottona eranu sempre in quellu campu. E so mamme, inquiete di sapè le senza manghjà è senza beie, li preparonu un spurtellu cù à pena di pane è un pezzu di frumagliu. Pauline, a mamma di Tottona, u purtò à e zitelle. E duie amiche si messenu à l’umbria per piglià u so spuntinu à cantu à a funtanella di Mondulu-Prete. Manghjonu infuria ma cù bon’appitittu. Pauline pusò à l’umbria di u castagnu, in faccia à u scogliu. Unipoche persone ghjunsenu in prighere. A so cummare, à Nunzia Casanova, cugnata di u prete di Bigornu, si messe à pusà à cantu à ella.

 

Pauline frizzinò ; a so vicina chì ella ùn vidia nunda, u rimarcò. Pauline avia paura di sbagliassi è dumandò à Lellena di avicinassi. A zitella vense, si messe à ghjinochji è recitò u parternostru. Guasi subitu a Vergine affaccò nant’a u scogliu. Era circundata di lume, e bracce stese versu a terra cum’è a Nostra Signora di e Grazie. Pauline è a so vicina cuntemplonu ancu elle u spettaculu.

 

In l’aria calla di stu dopumeziornu di u 19 di lugliu, ùn si sentia chè u runzeghju di l’insetti chì si mischiava à u murmuru di e prighere. A ghjente di tutti i paesi di u circondu andava è venia in stu locu santu, cù a speranza di esse abbastanza furtunata per vede a Vergine.

 

U 28 di lugliu, Lellena era nant’un scogliu più altu chè quellu induve affaccava a Vergine. Era incintulatu di ellera folta. Da u scogliu chì superchjava a strada, Lellena vidia tanta ghjente vene di u circondu di Campitellu è di Volpajola. Venia tutta in prucessiò. Si messe in ghjinochji è prigò.

 

Maddalena, aghjinuchjata, e mane ghjunte, era tantu chjoppata chì paria una statula. I so ochji fissavanu u scogliu. Di più bella, affaccò a Vergine Maria nant’à u scogliu di l’ellera. Era vistita di biancu, cù u so mantellu di velu turchinu è una cinta di listessu culore. Nant’à u so fronte, una curona fatta di dodeci stelle lucicante. Tenia u so Bambinu Ghjesù nant’à u so bracciu mancu. Era vistitu cum’è a so Santa Mamma. Ind’e i so ditucci, un longu paternostru à grani d’oru, tinutu per a Santissima Vergine. I so pedi scarzi eranu nant’u scogliu. Un luce sfulgurante circondia sta magnifica visione è inondava u visu di Lellena chì paria trasfigurata. Racuntava à chì a vulia sente quantu bella era a Vergine, chì a pudia vede cum’è vidia i so paisani. Maddalena era trasfigurata è paria allughjata. Ùn pertenia digià più à stu mondu.

 

Dui ghjorni dopu, omu a pudia truvà sempre in ghjinochji in stu santu campu prighendu u so paternostru. A ghjente era ogni ghjornu più numerosa à vene è a prigà à cant’à ella, sperendu cundivide e so divine visione. Pigliò cura di mettesi un mandile biancu immaculatu in capu per divuzione. Ùn vidì è ùn sintì più u mondu chì a circondava. Era tutta à e so prighere, à l’apparizione di a Vergine. U restu ùn cuntò più. I so ochji si aprinu in grande è u so corpu s’attrunchjò. A Madonna, u visu surridente, fece un grande segnu di croce, a binidisse è binidisse l’assemblea di fideli à listessu tempu. Tandu ribumbò a so voce melodiosa : « Ô quanta indulgenza chì tu guadagni ».

 

Una donna di u paese di Valle, vidì a Santissima Vergine Maria binidì a zitella è l’assemblea. Sintì ancu ella a so voce melodiosa.

 

Francesca dapoi cridia a so figliola. Ancu di grazia chì d’altre ghjente vidinu ancu elle l’apparizioni di a Vergine, osinnò, fubbe passata per scema, a so figliola. Lellena, ella, superò tuttu què. Pensò notte è ghjornu à aspettà a visita di a Vergine.

 

U quindeci d’aostu si festighjava l’Assunzione di a Vergine Maria, una festa impurtantissima in Corsica.

 

Quest’annu era particularmente difficiule chì c’era una grande sicchia. Ùn era piossu dapoi tanti mesi è l’acqua mancava per e bestie è e culture. U ghjornu nanzu, unipoca ghjente prigò in u santu campu quandu vidì nant’u scogliu induv’è a Vergine s’affaccò, appena d’umidità. U omu cumminciò à scavà à u pede di a teppa. Tandu, schizò l’acqua chì diventò una surgente è salvò i paesi. A ghjente vense numerosa, u paternostru in manu è cascò tutta in ghjinochji, in prighera, davant’à stu miraculu.

 

A notte di u 28 agostu affaccò torna, tinendu u so bambinu. Era sempre vistita di biancu cù a so curona lucicante. In a manu di Ghjesù, un orbe cù una croce negra. Eranu scarzi tramindui. A Madonna scraginava un paternostru d’oru ind’e a so manu dritta. Lellena fighjò cù ochji sburlati, mentre chì Maria è Ghjesù ochjonu cù un visu radiosu. Unipoche persone vidinu millai di astri schizzà di u scogliu mentre chì i visi di quelli chì vidinu, rispechjonu l’estasi.

 

Lellena ùn abbandunava più u locu santu per ùn rompe l’addilettu. Si alimentava d’acqua è di prighere à u grande disperu di i so parenti. Ùn campava più chì per tuttu què. Avianu persu a so Maddalena. Era prumessa à un altra. Ùn li pertenia più ; pertenia à u celu.

 

In più di a Vergine è di u so Bambinu Ghjesù, vidì un’immensa chjesa, piena di mondu. Vidia tutti i detagli, i deci scalini per ghjunghje davant’à trè porte, duie chjuche è a principale più maiò. Luccicava cum’è un sole. Tuttu era tantu reale. Eranu duie volte ch’ella vidia a chjesa. Li paria di capì u messagiu di a Vergine. Affaccava nant’à stu scogliu induv’è vulia esse onorata.

 

Parechji ghjorni dopu, u quattru di settembre, eranu unipochi ind’e u campu faccia à i quattri scogli di l’apparizione. U prete Bonifaci cuminciò u rusariu. D’un colpu, Lellena vidì sopra unu di i scogli affaccà  a Vergine Maria, u Bambinu in collu in u celu stellatu. Era tutta vistita d’oru, una curona lucicante nant’à u so capu. Eranu accumpagnati di una multitudine di anghjuli chì girivultavanu. Eranu parechji à vede nant’un scogliu una altare cù millai di cironi luminosi è à mezu, trunighjava un grande ostensoriu lucicante cum’è un sole, sparghjendu i so ragi luminosi in tuttu u circondu.

 

Eranu venuti ancu da Bastia per burlassi, quellu ghjornu, di tutte ste storie. Ma l’increduli vidonu ancu elli. Una grande emozione pigliò u populu adunitu.

 

Vidinu a Vergine è tutti l’anghjuli mettesi à ghjinochji, inclinassi prufundamente mentre chì l’ostensoriu tracciò un grande segnu di croce per l’aria. È tuttu sparì d’un colpu. A luce divina lasciò piazza à u bughju di a notte estiva. Solu u cantu di i grilli disturbava sta notte.

 

 

5

 

8 di settembre di u 1899

 

L’ottu di settembre, a Corsica sana festighjeghje a natività di a Vergine Maria, prutetrice di l’isula. A festa hè celebrata in tutti i paesi cù messe, prucessiò è sculpizate di muschitteria.

 

Quest’annu quì, ebbe un sapore particulare per Campitello, per i paisani, i paesi di u circondu è sopratuttu per Maddalena. Avia passatu a notte sana è tuttu u ghjornu in prighere à a Vergine. Tutti prigonu cù un grande fervore.

 

I pelegrini partinu in prucessiò versu à u campu. Lellena pigliò a croce di l’apparizione è prese u capu di u curteghju. A croce era assai pisia per a so frela custituzione. A so fede aumentava centu volte a so forza, purtata da i canti di tutti i paisani :

 

Eviva Maria

Maria Eviva

Eviva Maria

È chì la creò

Ludate Maria

Ô lingue fidele

Risoni in celi

A vostra armunia

U celu ti colma

Di grazie più belle

Un giru di stelle

Ti forma curona

Lode à te Maria

Ô Immaculata

Cusì bella è pura

Sia celebrata

Frà tutte e donne

Sè stata prescelta

Mamma di u Signore

Tù sè benedetta.

 

Maddalena fece basgià a croce à tutti. A prucessiò si rimesse in ordine ind’e u campu furmendu una granitula. Perpetua pigliò ancu ella a croce è u populu cantò l’inno di Santu Tumasgiu : Pange lingua gloriòsi corpòris mysterium. A croce fù dipusitata à u pede di u santu scogliu, cù canti di litanie di a Santissima Vergine Maria, ripigliati da tutti i pelegrini. U clamore era immensu. E campane sunavanu à vulà :

 

 

Sunate campane corse

Sunate in allegria

Cantate ô chjese corse

Per a Vergine Maria

È quandu a notte nasce

In la cima di li monti

Versu stu locu di pace

Calanu i nostri fronti.

 

A notte s’annunziava bella è cunsulente. Più di duie mille persone recitonu l’Ave Maria è cantonu a pieni pulmoni u Diu :

 

Dio vi salvi Regina

È Madre Univesale

Per cui favor si sale

Al Paradiso.

Voi dei nemici nostri

A noi date vittoria,

È poi l’eterna gloria

In Paradiso.

 

Tutti i cori eranu in gioia, l’esaltazione alticcia. Si cantò a piena voce u Magnificat è l’Ave Maria Stella. A Santissima Vergine Maria affaccò allora, u so fronte circundatu di stelle, tutta radiosa è spledente, davanti à l’ochji di unipochi credenti. A so gioia si reflettia nant’à i so visi trasfigurati. Vidinu a Vergine participà à a ceremonia durante cinqu’ore è guidà i pelegrini in capu di a prucessiò gallighjendu in l’aria accumpagnata di ogni parte, da dui anghjuli à l’ale spiegate. Purtava una magnifica curona, un diademu di stelle. U celu s’aprò è a Vergine cullò in celu cum’è se fussi aspettata.

 

Ognunu turnò in casa soia, u core pienu prontu à schiattà d’una immensa felicità. U lindumane, a vita ripigliò u so corsu per tutti i paisani. A chì facia u pane, a chì zappava u so ortu, a chì tagliava legne per l’inguernu. Lellena fece carchi di legne è s'occupò di pulì a mandria, e pecure eranu sempre in muntagna, u cervellu tuttu à e so litanie.

 

Trè ghjorni dopu, turnò cù a so mamma è unipoche donne di u paese à u campu di l’apparizione. Lellena vidì una duzina di persone strane è eteree vistite di biancu accumpagnate di dui anghjuli. Furmavanu un alu tantu luminosu chì si paria di esse in pienu ghjornu. U splendore furmava un orbe luminosu tuttu in giru di a ghjente. Ma ùn si vense a Vergine. Lellena s’inchietò. Pensò avè fattu qualcosa di male chì ebbe dispiaciutu à a Madonna. Ùn cessava di prigà è di supplicà di vede la torna.

 

U 21 di settembre di u 1899, rientria di a machja cù u so fagottu di legne in capu. Era accumpagnata da e so duie surellucce Maria-Orsula è Felicità. Ghjunte à cantu à una funtana, si arrestonu per ripusassi un pocu è stancià a so sede. Cum’è a so abitudine, si aghjinuchjò per prigà. Tandu, s’affaccò per a quindecesima volta a Santissima Vergine Maria chì li surridò. A vede u visu trasfiguratu di gioia celesta, e so surelle capini. Prigonu cù un fervore immensu è cantonu e lodate à a Mamma di Diu. A piossa e smessenu è turnonu in casa.

 

Francescu era rifalatu da a muntagnera. E prime pecure eranu digià piene è avianu assai di latte. Stu venneri 29 di settembre era ghjornu di cucitoghja di u pane. Francesca dumandò à e so figliole d’andà à racoglie duie legne per u focu, chì avia paura di mancà ne.

 

Lellena, sempre pronta à avvicinassi di u campu di l’apparizione, fù a prima à parte. Andò cù Perpetua è duie altre zitelle di u paese. Ghjunte à Alto di Mucale, un chjassu sopra à u santu campu, s’arrestonu per suffià chì i carchi eranu pisii. Maddalena prupuse à l’altre di aghjinuchjassi è di prigà in unione cù l’intenzione di u prete chì celebrava a messa à st’ora quì, faccia à u scogliu di l’apparizione.

 

A Vergine, cù u so Bambinu in collu, s’affaccò allora nant’u scogliu. Era cusì bella à l’ochji di e zitelle chì ùn pudianu staccà u so sgardu tantu chì paria reale. Quandu a visione scapulò, turnonu in paese. U fasciu li parsi menu pisiu d’un colpu.

 

Ghjunte in paese, racuntonu l’apparizione. Tuttu u paese fù in emuzione. Dicisenu di parte in prucessiò a sera stessa, una calca immensa di cridenti è incridenti. A Vergine s’affaccò ancu à quessi chì ùn ci credianu, quella sera.

 

I pastori avianu lasciatu è so bande di bestie sott’à a guardia di i so cani, per vene à assiste à u spettaculu. Quelli di Lento duvini corre più di quindeci chilometri per riturnà à i so pasciali, à bughju, tramezu à a machja, per ghjunghje ci avanti à l’aurora. Fubbinu maravigliati per a visione. Nimu sintì a freddura di sta notte d’autonnu.

 

Una sera di mezu nuvembre, Lellena sintì cum’è una chjama, una misteriosa attrativa per un appuntamentu. U disse à u so babbu chì li prupone di accumpagnà la. In faccia di u scogliu à l’ellera, s’aghjinuchjonu unu à cantu à l’altru, à scartu di l’altra ghjente in prighera. A mumentu datu, a zitella si misse à tremà, segnu annuciatore di una visione.

 

Maddalena diventò bianca cum’e un linzolu cù l’ochji lampicanti. Francescu avvicinò u lampione di a so figliola. U so visu riflettia a beatitudine, u sgardu persu in a bellezza è a gloria di a Vergine Maria.

 

A ghjente guardò in silenziu è prigò. Dopu una mez’ora di cuntemplazione, Lellena sintì u so babbu estasassi danvant’à a bellezza di a Vergine è a buntà di u so surrisu. A figliola ùn vidì più nunda. Tuttu sparì. U vidì più ne u scogliu, ne a croce, ne l’altri pelegrini, ne ancu u so babbu ma solu a Vergine radiosa, aureulata di gloria, u so sguardu dolce cum’e u so surrisu. Da stu ghjornu, u core di u so babbu ùn hà più avutu bè.Sta notte, u so anghjulu guardianulia annunziò à Maddalena a morte di u so babbu. A zitella, per a prima volta, ùn ci vulia crede. Micca Francescu. Micca u so babbu. Micca u so sustegnu. U so pilastru. Quellu chì cuntava un più, fora di a Vergine. Micca ellu !

 

Morse u 3 di dicembre di u 1899, ringraziendu a Vergine di avè avutu a grazia di vede la avanti di more.

 

Fù un veru strappacore per tutta a famiglia. Francesca fermò sola, vevula cù ottu figlioli.

 

 

6

 

Dopu à un annu assai difficiule senza Francescu, Ghjan’Battì s’occupava ormai di a banda di pecure di u so babbu.

 

È a vita ripigliò u so corsu. Mariuccia aiutava à a so mamma è u so fratellu à munghje e bestie è à fà u frumagliu. Maddalena s’occupava di a casa è di i so fratellucci è surellucce, aiutendu à a so mamma ancu ella.

 

Si sintia di più in più attirata per una vita in unione cù u Signore. Dumandò à a so mamma l’apprubazione di entre in cunventu.

 

Dapoi ch’ella avia trovu a medaglia di San Benedettu, stu santu era diventatu u so santu patrone. Francesca, ancu s’ella avia bisognu di l’aiutu di a so figliola, ùn pudia oppone si à a so vucazione è à a voluntà di Francescu. Era sicura di a so scelta dapoi tant’anni. Ùn pudia esse altrimente.

 

U paese sanu si raggruppò per cunstituì li u so pannamentu. Pruvista di a so umile fangottu offertu da tutti per carità, Francesca cundusse a so figliola in Erbalunga, à u cunventu di e Benedettine. Lellena ùn avia chè quindeci anni.

 

U munasteriu fù felice è onoratu di riceve la in u so senu. Francesca piense assai. A spiccanza fù tantu difficiule per a figliola ma sopratuttu per a mamma. Fù un strappacore per una è l’altra, ma Maddalena era tanta sicura è felice di a so scelta. Quì era ind’e ella. Si sintia infine in casa soia, in casa di u Signore, cù u Signore. Risintia un sentimentu di pienitudine chì nimu d’altru li pudia arricà, una gioia, una beatitudine prufunda à nisun altra para.

 

Parechji ghjorni di cunventu più tardi, ricivi a visità di i so anghjulu guardianu chì li annunciò un’antra apparizione di a Madonna, puru quì. A vede u so visu trasfiguratu, a Reverenda Madre capì quantu Lellena era tocca per a grazia.

 

A zitella era instanchevule, vachendu à tutte e tacche chì li fubbenu attribuite. Avia amparatu à fà u pane cù a so mamma è Pauline, in paese è u cunventu ùn mancava mai di pane frescu. Nittava è ripulia senza sturzulà, ringraziendu u celu di offre li sta grazia.

 

Ùn aspittava più chè di piglià a vestitoghja per chì a so felicità fù prutonda. Tutte e sore tenianu cara à sta zitella mai stanca, sempre pronta à aiutà cù u surrisu.

 

U celu castighendu quelli chì tene cari, cuminciò à risente e stigmate di u Cristu. Sintia e so mane è i so pedi in focu, u fronte sfrisgiatu, e spalle maccate è u pettu mugatu, cum’è e cinque ferite di Ghjesù, avanti ch’ellu fussi crucrifissatu.

 

U dulore era cusì intensu chì l’impedia ogni tantu di compie u so travagliu. Accettò e so suffrenze cum’è prova di l’amore di Diu ma supplicò a Santissima Vergine Maria d’ùn soffre chè a notte per pudè cumpì e so tacche di ghjornu. A so prighera fù esaudita. U dulore inturchjava u so corpu debule di u tramontu à l’alba.

 

Cù un puntarolu, si scarificò u pettu in un segnu di croce per evacuà tuttu u gattivu sangue chì sintia batte in e stigmate. Era attenta à piattà a so ferita per chì nimu ùn cunnoscì u so calvariu.

 

Risintia una gioia prufunda, u ghjovi, à sparte è amparà u Cristu à i zitelli di a parochja, mentre chì li facia u catechismu. È i zitelli li rindianu bè.

 

Quandu infine, pigliò u velu, s’inchjuccò à i pedi di a statula di a Vergine in a piccula capella di u cunventu è stò aghjinuchjata cusì tuttu u ghjornu è tutt’a notte.

 

Francesca era falata da Campitellu cù Mariuccia nant’u sumere per assiste à a ceremonia. Ebbi l’ochji lucicanti di lacrime di fiertà è pensò quantu Francescu saria statu fieru ancu ellu di vede cusì a so figliola. Cuntemplò u visu trasfiguratu di Maddalena chì splendia di a grazia celinca.

 

Altre e so tacche, quella chì diventò tandu Sora Maria Catalina, passava i so ghjorni in adurazione e prighere. E so notte eranu sempre puntuate di suffrenze insuppurtevule. Da a so piaga spalancata nant’u pettu, scurria un sangue chjaru è puru senza chì si chjose o si infettò. A u cuntrariu, muscava un prufume di fiori chì ùn la sbandunò mai. Cù u tempu, u so corpu fisicu indebulia mentre chì u so fervore criscia. A Reverenda Madre a mandò à ripusà si in Campitellu, ind’e a so mamma.

 

Eramu di ghjugnu, l’amanduli eranu tutti fiuriti. I petali bianchi vulavanu cù u ventu è furmavanu un tappettu biancu in terra, cum’è per salutà u ritornu di a zitella.

 

Un ghjornu, duie zitellette mandate à circà fronde di castagnu à u campu induve s’era affaccata tante volte a Vergine, cullonu nantu à l’arbulu u più maiò per coglie e fronde chì restavanu. Scurrintinavanu è attippavanu cum’è capretti, megliu ch’i maschji.

 

Ghjuvana appichjò e branche e più alte di u castagnu. Nant’a punta, perse l’equilibriu è cascò cum’è morta à mezu a i scogli. A so cumpagna, spaventata da u rimore di a cascatoghja, a cridì morta, videndu la senza move si, di faccia contr’a terra. Corse à chjamà à l’aiutu à a ghjente di Panicale.

 

Partinu a u galoppu è truvonu a zitelletta in listessa pusizione. Paria morta. A purtonu in casa soia è chjamonu u prete è u duttore. A zitella respirava sempre à pena, ma secondu à elli, ùn passerebbe micca a notte.

 

U lindumane, era sempre in listessu statu. Ùn parlava micca, ùn busgiava micca, ùn manghjava è ùn beia micca. Andonu à chjamà a Lellena, in visita ind’e a so mamma per ritruvà à pena di forze. Era assai attunacata. Falò quantunque à u campu di l’apparizioni è supplicò a Santissima Vergine Maria di fà un miraculu è di salvà à Ghjuvana. Stete prustrata in prighere per trè ghjorni. A scunsulazione di a famiglia era immensa.

 

U quartu ghjornu, a zitelletta si svegliò è dumandò à beie è à manghjà, po si alzò è surtì fora à ghjuca in piazza cù e so cumpagne cum’è se nunda fussi. U duttore è u prete vensenu à esaminà la. U so corpu ùn avia mancu una sfrisgiata. L’interrugonu è rispose chì à a cima di u castagnu, vidì a Madonna vistita di biancu. Per u restu, ùn si ricurdava dinunda d’altru di più.

 

 

7

 

Maddalena, Sora Maria Catalina in religione, volse turnà à u cunventu induv’è era a so piazza. A so salute s’addebulia ogni ghjornu un pocu di più. Ùn manghjava più, ùn beia più. U so stomacu ricusava di tene qualcosa.

 

A Reverenda Madre chjamò à parechji duttori ma nisunu ùn capì u male chì a runzicava. Era assai debule è ùn sbandunava più a so camara austera. Sole e so labbre busciavanu sgranendu u so paternostru.

 

U duttore di Erbalunga ordinò una ospitalisazione per operà li u stomacu, suspettendu una massa gattiva. Era scarnata, u pettu sanguinosu, e mane è i pedi in focu.

 

Fù alzata in una cariola, stracquata nant’un lettu di paglia. Mariuccia era à cantu à ella. U servu di u duttore cunducia l’abbrancata è u duttore, inchietu, pusava davanti à cant’a ellu, girendusi spessu per surveglià la.

 

A malata era in un statu cumatosu, u fronte brusgente di frebba è cuvertu di sudore chì a surella spungava cù tenerezza.

 

Quandu u carrettu passò davanti à Nosta Signora di Lavasina, Lellena aprì miraculosamente i so ochji guasi vioti di vita. Strinse i so diti scarnati in giru à i so paternostri chì Mariuccia avia inturchjulati tramezu i so diti, l’ochji girati versu a statula di a Santa, fin chè ùn la vidì più.

 

Stu soprasaltu di vita a sbandunò pocu tempu dopu è ghjunti à l’ospidale era cumpletamente incusciente è ùn reagia più. U so polsu era impercettibile.

 

A vita abbandunava u so corpu maccatu.

 

Un prufume di rosule emanò da u so corpu. U so visu era smurbatu, serenu, prontu. Aprì l’ochji à tempu installata ind’e u lettu. U so sguardu circò quellu di Mariuccia. Li surrise dulcemente avanti di raghjunghje u celu.

 

 

  

  

Pour lire d'autres textes de l'auteure : 

    In Camera (Inspirata da "Huis clos" di Jean-Paul Sartre)

    Ghjuvanna

  

  

Avis aux lecteurs
Un texte vous a plu, il a suscité chez vous de la joie, de l'empathie, de l'intérêt, de la curiosité et vous désirez le dire à l'auteur.e ?
Entamez un dialogue : écrivez-lui à notre adresse decameron2020@albiana.fr, nous lui transmettrons votre message !
  
  
  
Nouveautés
Decameron 2020 - Le livre
Article ajouté à la liste de souhaits